Davne 2010. godine na Forumu NVO Baltičke regije, od strane aktiviste Skadmanisa je predložen 27 februar za dan NVO i nakon toga od 2014 godine, kada je prvi put obilježen, računa se kao dan NVO.
Prema zvaničnom registru NVO Ministarstva regionalnog razvija i saradnje sa NVO na današnji dan u Crnoj Gori, makar na papiru, postoji tačno 11 278 NVO, 426 fondacija i 146 predstavništva stranih organizacija.
E sad, Ministarstvo je mudro navelo i ogradilo se da ipak postoji određeni broj ,,aktivnih“ što god to značilo i to izgleda, a kako registar kaže, imamo 6 957 aktivnih udruženja, 281 fondaciju i 125 predstavništava stranih organizacija.
Aktivne ili pasivne, zaista je previše i za Ameriku a ne za Crnu Goru. Pogotovo predstavništava stranih organizacija.
Ali, koliko su građani upoznati, ne više od 50 do 80 NVO je prisutno na terenu i u medijima, a oko 15-ak je prepoznato kao centar kumulacije eura, dolara i ostalih valuta koje su u Crnoj Gori u opticaju, uz jasnu političku obojenost.
Proteklih tridesetak godina nicale su kao pečurke one NVO ,,kritički“ nastrojene koje su umjesto NVO ( nevladine organizacije ) zapravo bile maksimalno VO ( vladine organizacije ) ili bolje reći PO (partijske organizacije), a što se najbolje vidi po njihovoj konstruktivnosti nakon 2020-te, od kada na svakom koraku, adresi i pragu kakve ambasade ili konzulata putem operativnih veza pokušavaju vratiti ,,lepo vreme svog detinjstva“ kad su bile podobno kritičke i u adidas torbama iznosile novac iz ambasada ( kao što se desilo davnih devedesetih na samom početku NVO-isanja kada je CG bila pod sankcijama zbog nestašne Srbije ), a prve NVO se teorijski oformile gle čuda, baš među studentima mrznog nam Univerziteta u Beogradu koji su,onda svoje NVO karijere nastavili u Crnoj Gori…
Elem, nek’ je na zdravlje dan NVO pa da naredni dočekamo sa spremnim novim Zakonom o NVO i Zakonom o stranim agentima, ako ništa drugo, ono makar da imamo i zvaničan registar profesionalnih vršljaoca po Crnoj Gori.